Sprawdź, czy wydatki na alkohol można zaliczyć do kosztów podatkowych

Jedna ze spółek wręczała niektórym kontrahentom prezenty okolicznościowe (np. w okresie świątecznym). Celem takiego działania jest promowanie i budowanie marki spółki, a także utrzymanie relacji z kontrahentami. Na prezentach i opakowaniach znajduje się logo przedsiębiorstwa. Spółka przekazuje w szczególności: długopisy, kalendarze, notesy, broszury, ulotki, kubki (dalej: „prezenty 1”), a także słodycze, artykuły spożywcze, alkohole (dalej: „prezenty 2”);

Spółka zaznaczyła, że zestawy prezentowe mogą mieć jednostkową wartość (o której mowa w art. 7 ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT) nieprzekraczającą, jak również przekraczającą 20 zł netto w cenie nabycia towaru (bez podatku). Spółka nie prowadzi ewidencji pozwalającej na ustalenie tożsamości osób otrzymujących prezenty, o której mowa w art. 7 ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.

Wszystkie prezenty są sfinansowane ze środków obrotowych Spółki. Spółka chciała wiedzieć, czy wydatki dotyczące prezentów może zaliczyć do kosztów podatkowych. Spółka uważała, że tak. Organ podatkowy uznał, że tylko drobne gadżety, które spółka określiła jako prezenty 1, można zaliczyć do kosztów podatkowych.

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Kosztami uzyskania przychodów z danego źródła przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie i zachowanie danego źródła przychodów.

Za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych (art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT).

Wątpliwości podatników dotyczące tego, kiedy wydatek reprezentacją wynika stąd, że w ustawie o CIT nie ma definicji tego terminu.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 17 czerwca 2013 r. (sygn. akt II FSK 702/11) stwierdził, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami (klientami).

Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu.

Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

Reklama to działanie podmiotu gospodarczego, którego celem jest kształtowanie popytu na dane towary, usługi lub markę, poprzez zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do nabywania towarów i usług tego podmiotu gospodarczego.

Może być ona realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez prezentowanie danego towaru lub usługi, jego cech jakościowych, użytkowych, zalet technicznych, a także poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Organ podatkowy podkreślił, że reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania i rozpowszechniania wizerunku podatnika, jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług).

Reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy.

Ocena charakteru wydatku (cel reprezentacyjny czy reklamowy) możliwa jest na podstawie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika, rozmiarów wydatków i powinna być dokonywana każdorazowo przez podatnika, który prowadząc działalność gospodarczą może najlepiej dokonać właściwej kwalifikacji danego wydatku pod kątem funkcji, jaką będzie spełniać w firmie.

Organ podatkowy uznał, że w przypadku prezentów o niewielkiej wartości (np. długopisy, kalendarze, notesy, broszury, ulotki, kubki) nie mają one charakteru reprezentacyjnego – ich obecność jest dziś bowiem tak powszechna, że nie przyczynia się do budowy wizerunku firmy i to ich brak może uchodzić za odstępstwo od zwyczajowego postępowania.

O ile wartość jednostkowa takich prezentów jest niska oraz ich rozdysponowanie będzie miało miejsce na rzecz szerokiego grona odbiorców w różnych okolicznościach, to wydatki poniesione na ich zakup nie wypełniają definicji pojęcia „reprezentacji” i stanowią wydatki reklamowe. W konsekwencji można je zaliczyć do kosztów podatkowych.

Z kolei prezenty oznaczone przez spółkę jako prezenty 2 (słodycze, artykuły spożywcze, alkohole), jak podała spółka, których celem jest podtrzymanie relacji z kontrahentem, zdaniem organu podatkowego należy uznać za koszt reprezentacji, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

Kosztami reprezentacji są wydatki, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy czy działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentem.

Organ podatkowy uznał, że prezenty w postaci alkoholu były wręczane w celu podtrzymania relacji spółki z kontrahentami. Przesądza to o zakwalifikowaniu ich do kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT.

Prezenty te przekazywane były ograniczonej grupie podmiotów, a nie każdemu, kto byłby zainteresowany ich otrzymaniem. Nie zmienia tego też fakt, że są one przekazywane w opakowaniu z logo spółki.

Kosztem uzyskania przychodu nie jest wydatek na zakup alkoholu oraz jego wysyłka na adres odbiorcy. Wydatki na zakup alkoholu nie przyczyniają się do osiągnięcia lub zabezpieczenia źródła przychodów.